ELEM TERE FİŞ

Istanbul’dayým...
Istanbul’da sanki silindimi zaman,
Vakit belki þimdi akþam...!!!

Çýnar aðacýna yakýn,
Çok yakýn,
Bir köþe baþýnda ahþap masada,
Eski bir fincan,
Eski cezve,
Ve çifte kavrum lokum...

Kahvemi aðýr aðýr yudumlarken,
O dimdik asýrlýk çýnarý,
Mesken tutmuþ seviþen kuþlar...
Çýldýrýrcasýna cývýldaþýrken,
Hangi baharý özlüyorlar kim bilir...

Çýðlýk çýðlýða çýðrýþýyorlarken,
Bir benmiyim geçmiþ hatýralarla cebelleþen...
Bir büyük sevdam ve bir ben...!!!

Tamda iþte o zaman aklýma düþtü yine bir hüzzam...!
" Gün batar kuþlar döner ,
Dönmez bu yollardan beklenen"...!!!

Ve yine ben beynimi kemiren kurtcuðu,
Kurda kuþa yem etmez iken,
Yanlýþ bir sevdamýydý ki,
Sanki benimkisi kör kuyulara düþen...

Ýçimdeki fýrtýna hangi sýð denizlerde durulur,
Hangi yelkenleri dolduruyor,
Hangi kayaya vurdu ki o yelkenlinin,
Ve hayatýn küpeþtesi,
Ýþvesi ,cilvesi ve neþ’esi...

Bir el okþadý saçlarýmý ansýzýn...
Buda belki rüzgârýn,
Vesvesesi...!!!
Ve ben vatan özleminde Nazým þiirleri ile beslenirken...
Üzerimdeki yabancý gözlere þiþ...
Elem tere fiþ...!

Zehra Demirtaþ
Sosyal Medyada Paylaşın: