Daðlarýn doruðundan esip gelen rüzgârý
Nefesindir diyerek nefeslendim baharý
Kör karanlýk kuyuya düþtüm ki Yusuf gibi
Yüreðimden tut çýkar, çýkar gönlümün varý!
Yýllardýr aþk yaþadým, aþk yaþarým sayende
Suskunluðun sürdükçe sabýr kalmadý bende
Ayrýlýklar yaþarken ölüm kurtuluþ belki,
Hasrete dayanacak hal kalmadý bedende
Hala aramýzdaki tek engel dað mý diye
Düþün, kalbe örülen örümcek að mý diye
Aþk adýna duyduðun duygularý anýmsar
Belki merak edersin bu adam sað mý diye
Mevla’m aradýðýný arayana buldurur
Sensizliðin yerini hayallerim doldurur
Biliyorum kýrgýnsýn, kýrgýnlýðýndan sustun
Beni sensizlik deðil sessizliðin öldürür
Dokuz tahtalý evi sarar börtü böcekler
Mezarýmýn üstünde sen kokar tüm çiçekler
Kabrime geldiðinde beni çiçeklere sor;
“Adýný ana ana can verdi” diyecekler.
Ýbrahim COÞAR