Geldi yine göç vakti, bizi bekliyor yollar, Baþý karlý daðlarý aþmayý göze aldým. Kimi sarýlýp aðlar, kimisi de el sallar, Viran olan haneye öylece baka kaldým.
Çok þeyi unutsam da; kendimi biliyorum, Yaþaran gözlerimi elimle siliyorum, Arkada kalanlara hayýrlar diliyorum, Koptu birden fýrtýna, kendimi çöle saldým.
Bir kalýba uymadým, kuþlar gibi hür oldum, Umduklarým olmadý, ummadýðýmý buldum, Kurudu gözpýnarý, susuz kalýnca soldum, Ne birine baþ eðdim, ne de bir kapý çaldým.
Yorulan çöküp kaldý, ben ise yürüyorum, Batýp giden güneþte kendimi görüyorum, Daha ölmedim amma, canýmý sürüyorum, Kapýldým bir girdaba, iyice dibe daldým.
Göç vakti geldiðinde yine yola düþerim, Fýrtýnada savrulup, sýcaklarda piþerim, Acizane bir kulum, ocaðýna düþerim, Sýðýndým kudretine, öylece karar kýldým.
Sabri Koca
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sabri Koca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.