TUT ARTIK ELLERİMDEN

Nerde kaldýn bunca yýl ey ömrümün düþ kýzý;
Kabre düþen gönlümü doðuran apansýzý…
Korkum sevmekten deðil kaybetmekten velhasýl;
Sen þarkýlar söylerken geçti benden son fasýl…

Adýný anmak için, yüzünü görmek için;
Ben kendimi öldürdüm kendimle için için…
Duyacaðýný bilsem önceden baðýrýrdým;
Dertlerime derman ol diyerek çaðýrýrdým…

Þimdi gönül köþkümde ölümüne bir huþu;
Ben kendinden vazgeçen sen ise çalýkuþu…
Bakma öyle faydasýz kelamlar yazýyorum;
Her heceden sonrasý bir mezar kazýyorum…

Hükmü yok kaderimde hergün doðan güneþin;
Tebessümler taksitle hüzünler peþin peþin…
Bu kaçýncý gecedir sabaha çýldýrdýðým;
Kaçýncý yarým kadeh gölgemle kaldýrdýðým…

Baþtan yanlýþ ilikli düðmelerim kör benim;
Bu yüzden iflah olmam, mes’ut olmam zor benim…
Kâfir bakýþlý hasret ödediðim her diyet;
Satýrbaþý sonrasý noktalardan ibaret…

Bende mevsim hazandýr sende bahara yakýn;
Gözlerinde raks etsin gülüþler akýn akýn…
Bir þarký tut içinde her zaman umut olsun;
Býrak gönül bahçene tekrar goncalar dolsun…

Gözlerime bak yeter sorma “neler” saklýyor;
Son kurþun namlusunda he dememi bekliyor…
Ne vakit tamam desem yeniden düþüyorum;
Tut artýk ellerimden tut artýk üþüyorum…

Ali ALTINLI – 03.04.2019
Saat: 00:21

Sosyal Medyada Paylaşın: