her býçak kanamaz yarasýna
her yara bilenmez,
körelir aðzý
gitme..
alnýnda mor
leke býrakýrken güneþe
daðlarýn eteðini tutuþturur gün batýmlarý
çiçeklenir hastalýk
vebali aðýr gelen gün
-ah çeker ömre
g’itme,
çünkü her piþmanlýk sýzýsýyla yaþar sonsuza dek
aynalar yüz vermez küstürdüðü gülüþe
valizlere sýðmaz asi
ve mavi
hani karaya oturan deniz gibidir en çok
kumla yazýlýr suyun
tuzlanan hikayesi
hem,
kaç þiirlik ömrü var ki kalemin
günleri öðütürken zaman
kaç gelincik tutunur k’aðýt yokuþunda
yaþamak geçerken içimden
ölürcesine
gitme..
desem,
son kez
kalýr mýsýn benimle..