Dur sana þiir yazayým, aþk gözleri þiir kadýn.
Yüzü yýldýz ama saçlarý, geceden de siyah kadýn.
Taþýdýðýn bedende ki güzelliðin aðýr,
bul ve ruh ikizini çaðýr,
Mahrum etme biri sahip çýksýn bu güzelliðe,
dert etme kendine,
Sen tanýdýðým en güzel güneþsin,
utanma seni görüp eriyenlere,
Sadece tebessüm et terk edenlere,
sadece acý, seni yitirenlere.
Ben seni bin bir çiçek kokusunun içinden seçtim,
Sen en güzeli idin, herkes kopardý sevdiði çiçeði,
Kökünden ayýrdý, doyurdu gözlerini, attý ve gitti,
Ama ben önce seyir etmeði tercih ettim,
Yaratýlan bu güzelliði, ruhum ile hissetməliydim.
Þikayet etmiyorum ama kimse inanmýyor þairlerin sevgisine,
Bir sahibi olur duygularýn, sabreder karþýlýk bulacaðý güne.
Ýtibar etmesen de sözlerime, keþke baksan gözlerime,
Yalan ise? Ben sadýk kalýrým kendime verdiðim sözüme.