Başlangıçlar ve deja vu

Acýlar ikliminden sesleniyorum,
Akbabalarla,
ölgün bir ikindi zamaný.
Zayýf ýþýklardan,
beyazý kurþunlanmýþ renklerden,
cezasýz kalmýþ ihanetlerden geliyorum.

-Bu hayatý yaþadým ben...
hatýrlýyorum...-


Bulutlarýmýza küs yaðmurlardýk.
Her damlamýz ayrý bir denize vurgundu.
Akdeniz kadar tuzlu,
Hazar kadar tutukluydu gözyaþlarýmýz.
Hatýrlýyor musun?

.............................................................

Hiç baþlamamalýydým.
Güne dokunur gibi bir gece yarýsý,
Üþümelerimi ýsýtmamalýydým þavkýnla.
Gölgeme sýðýnan bir yalnýzlýk kadar kaldý bu sevdanýn külleri.
Artýk gittiðim kadar kalýyorum,
yörüngesiz.

Sana kalan;
zamaný çalan tiktaklarýdýr saatlerin,
Bize kalan
yollara kocaman ayrýlýklar döþemektir.

Neyiz biz?
Cellâdýna vurgun kurbanlar mý?
Saklý bir viranede
bir dönüm alana ekilen esrar mý gülüþlerimiz.

/Afrika kadar kül,
Newroz kadar ateþ olsak ne yazar
Kendi katilini yaratan Frankenstein’lar deðil mi ellerimiz?/

....................................................................

Günaþýrý sevinçlerimizi haykýrýr gibi büyürken,
Denizlerden habersiz
batan gemiler içinde boðuluyormuþuz.

Adýn yok...
adresin boðazýmda kör bir düðüm.
Bir sarmaþýk gibi kaplýyoruz kýrýk bir dalý.
Yalancý bir ilkbaharda kaybediyormuþuz en yeþil yanlarýmýzý.

Þimdi hangi renge bürünmeli deniz,
Gökyüzü hangi tonunu kurþunlamalý mavinin?
Yaðmur desen bir hüzün saðanaðý.
Anýlar bir tufan gibi yerle bir etmiþ geçmiþimizi.

Hangi þehir giderebilir þimdi yalnýzlýðýmýzý,
Hangi ülkede yýkýlýr duvarlar?
Fýrat gibi ihanet,
Dicle kadar yanan sular olsak ne yazar.
Ýki mülteci gibi sýðýntý,
Hiçbir topraðýn kabul etmediði cesetler gibiyiz
o kadar...

(D)ilimizi yakan þarkýlar söylüyoruz kýrýk kapýlar ardýnda.
Çöllerde kaybolan kervanlar kadar bedeviyiz.
Hangi kuyuya düþsek,
Yusuf kokuyor ýslaklýðýmýz.
Herkesin sevdasýný haykýrdýðý bir hengâmede
Bütün ayetlerde Züleyha gibi susuyoruz...

Artýk (d)izlerimizin yaralarýný sarýyoruz
’Unutulmak’ diyoruz bir köy gibi tenhalarda...
Sicilya’da bir yanardað,
Dersimde sazýný kýran bir ozan olmak istiyoruz.
Karacadaðda sürüsünü kurt kapan bir çoban,
Urfa’da, sularýnda boðulmaktan korkan
Ýbrahimi balýklar olmak istiyoruz.
Trabzon’da daðlarýn yamacýna tutunan bir manastýr,
Antalya’da yanan bir ormana yaðmur olmak istiyoruz.

’Bir eylül sabahý
aðacýný kurþunlayan sarý bir yaprak olmak’’
diyoruz.

/Sonra dokunurken soðuk parmakuçlarýmýz Anadolu’ya
Madýmakta binlerce yangýný söndürüyoruz./

(Yetmiyor ama hiçbir þeye
Bütün iyi çocuklar öldü...
sana hangisini anlatayým.)

Hiç baþlamamalýydým...
Unutmak,
Sadece unutmak...
Hepsi bu...

Yüzün kadar eski, adýn kadar yalan olsun istiyordum her þey...
Dönüp bakýnca aynalara bir tokat gibi yüzüme iniyor gerçekler:

Bu yarayý tanýyorum ben:
deja vu...




bkrçkmkbirvurgunbusevda
aðustos/2011 samsun
Sosyal Medyada Paylaşın: