cümle’ alem içinde
belirtisiz bir nesne..
bakmak ve görmek arasýnda sýkýþýp kaldýðýmda
küçük harfler yürütüyorum
kaldýrýmlarda
sensörlü bir kapýnýn duyarlýlýðý karþýsýnda gözlerim yaþarýrken
kalabalýðýn atadýðý insan kýlýklý numunenin o metalik sesiyle
danýþma ile masa arasýna mýhlanýp
"buyurun
nasýl yardýmcý olabilirim"
mobese gözlü kadýnýn hiçliðe zoom yapan
bakýþlarý altýnda
- gerek yok, koridorun sonunda’
birkaç adým atar atmaz ayný ses
baþka bir hiçe
yardým ediyor
robot diliyle..
aklýný telefona
kulaðýný kabloya
kalbini sanala teslim eden canlý ikonlarla yan yana
karþýmda beliren dev ekranda büyük harfler
ýþýða bürünüp
indirimden bahsederken
hiyeroglif lisanla tercüme ediyorum
ve kimsenin umurunda olmamanýn hazzýný
tek baþýma yaþýyorum
cümle alem içinde
alemin cümlesine
der demez,
noktasý üstünden kayýp düþen virgül görüyorum
pardon
bu sizin mi ?!
göz göze gelen üç nokta
oynamaya baþlýyor
sessizliðin sinir ucuyla
bakmak ve görmek arasýndan tüyüyorum hemen
gülüþüm ikon
varlýðým rumuz
alt tiresiyle birlikte
yangýn camýný kýrýp
basýyorum düðmeye
büyük harflerle koþup
kozmik odada alýyorum soluðu
tüm kayýtlarý siliyorum sonra
þehrin göz yutan belleðinden
ama ne vakit U yazsam
dönüþ çýkýyor görselde
Z yazsam
týrnak izin
sussam düþer mi bilmem
noktasý çýkan ateþin