HÜSEYNÎ HÜZÜNLER
-Kerbela’nýn Yiðitlerine Rahmetle-
Güneþin gözyaþýyla sular kana boyandý
Hüseynî hüzünlerle yürek dâra dayandý
Daðýttý fýrtýnalar, soldu bahçemde güller
Kesildi ses tellerim sustu, lâl oldu diller
Ruh ayrýldý bedenden göklere kanatlandý
Köz düþtü can evine, yandý yürekler yandý
Bebeler Kerbela’da hem aç kaldý, hem susuz
Bir avuç kahramanla direndiler uykusuz
Civanlarýn al kaný dökülünce topraða
Kanla destan yazýldý asýk suratlý çaða
Temiz bedenlerinde onca mýzrak yarasý
Kuru çölü inletti mazlumlarýn nârâsý
Yiðitlerin ardýndan bulut aðlar, gök aðlar
Kerbela’da acýlar yüreðimizi daðlar
Kýlýç þakýrtýsýyla kesilince soluklar
Ruhlar kuþ olup uçtu aydýnlandý doruklar
Asrýn mücahitleri kan yaþ döktü çöllere
Ölüm sessizliðinde hüzün çöktü çöllere
Mübarek tenlerine deðdi saba yelleri
Komþu oldu Resul’e ehl-i beytin gülleri
Kerbela denilince kanlý yaþlar dökeriz
Nurdan abidelerin hasretini çekeriz
Hoyrat eller kopardý bedenden canýmýzý
Düþümüze mihman ol gider hicranýmýzý
Kerbela çöllerinde dünden kalan hüzün var
Ey Resul’ün göz nuru aydan arý yüzün var!...
Seni candan anmayan yürekler viranedir
Sevdana meftun kalbim, þu gönlüm divanedir
Yâdýma düþse gölgen yüreðim giryan olur
Durmaz gözümün yaþý, akar akar kan olur
M.NÝHAT MALKOÇ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.