ÇANAKKALENİN ARDI

Yanan yüreðini sol eli ile bastýrdý.
Yataðýndan acýlar içinde doðruldu.
Bilmediði bir sebepten yüreði yanýyordu.
Ellerini açtý yalvardý, yakardý Yaratanýna.
Vira bismillah deyip çalýþmaya koyuldu.

Ne kadar çalýþýp didinse de.
Yüreðinde ki acýlarý bir türlü geçmiyordu.
Vakit namazlarýnda eli havada dili duada.
Namaz sonrasý kýþladaki askerlere,
Çorap, eldiven, bere, kazak ve içlikler örüyordu.
Hatta zaman zaman parmaklarý þiþtiði vakit.
Durmasý gerektiðinin farkýna varýyordu.

Saf ve masum bir kalp ile.
Her sabah olduðu gibi.
Dualar etti Rahmeti Rahmanýna.
Ahmet oðlu Mehmet
Yareni, yavuklusu, can yoldaþý.
Asker olalý tamamý tamamýna altý ay olmuþtu.

Ey Çanakkale kurbanýn olayým, sahip çýk diyordu Mehmet’ime.
Gündüzleri yüreði ezile ezile mektup bekliyordu.
Belki düþlerimde hasbihal ederim.
Belki rüyalarýmda görürüm diye
Geceleri erkenden uyukluyordu.

O gecede görememiþti rüyasýnda.
Ne kadar yüreði yansa da Cano Gelinin.
Allah’a isyan etmedi,
Sabýrla karýþýk dualar etti,
Vatan dedi, namus dedi.
Tekbirle susturdu yüreðini.

Cepheye, savaþa gitmemiþlerdi.
Köylerinden dýþarý da çýkmamýþlardý.
Cano Gelinler, Satý Kadýnlar, Nene Hatunlar.
Çanakkale’nin gizli kahramanlarý onlardý.
Mehmetçiðin nafakasý giyimi kuþamý,
Hatta gönül fabrikalarý idi onlar.

Evlerini idare ettiler.
Yaþlý çoluk çocuðu idare ettiler.
Ama en önemlisi namuslarýna helal getirmediler.
Canlarýndan bir parçalarý þehit olduklarýnda.
Ciðerlerine kan damlasa da.
Dillerinde tek dualarý vatandý, namustu, canandý onlarýn.

Yine bir sabah yine ayný acýyla irkilmiþti uykusundan.
Fakat bu acý yüreðini deliyordu.
Gözlerinden gençliði, sevdikleri, hayalleri pervasýzca geçiyordu.
Göz pýnarlarýndan yaþ yerine kan akýyordu.
Dilindeki duasý Rabbine niyazýydý.
Gözyaþlarýný durdurmada kifayetsiz kalýyordu.

Mehmet’i savaþa gideli altý ay olmuþtu.
Bir bebeði olacaðýndan bile haberi yoktu.
Bir yavrusu olacaktý, baba diyecekti.
Babacýðým deyip haykýracaktý daðlara.
Cano gelin elini sýcaktan soðuða sokmayacaktý.
Saçýný süpürge edecekti.
Yavrusuna yavuklusuna,

Acýlarý dinmemiþti, yüreði yangýn yeriydi.
Komþularý ne yapsa kar etmiyordu.
Hayli bir zaman sonra Ebe Ana,
Bastonuna dayanarak, çýka geldi.
Ortalýkta belirli bir süre suskunluk.

Ardýndan Ebe Ana:
Bir Mehmet’in gitti.
Bari ötekine sahip çýk.
Hadi kendine gel.
Az sabýr az tevekkül.
Gözyaþlarý kesilmiþti ama yüreði kan aðlýyordu.
Gözyaþlarý içine akýyordu yüreðini yararak.
Ebe Ana Hatçe kadýný gösterdi.
Aha þehit anasý, kocasý þehit.
Ayþe’yi gösterdi; yetim Ayþe’yi
Taze gelindi kocasý þehit olduðunda.
Kocasýndan geriye bir hatýrasý bile kalmadý,
Halime bacýnýn kocasý þehitti, yeðeni þehit.
Sen haline þükretmelisin dedi
Senin bir bebeðin var.
Þehit Ahmet oðlu Mehmet’ten hatýra
18.03.2019 Muammer KARS
Sosyal Medyada Paylaşın: