ÇANAKKALE

ÇANAKKALE
Ayný anda dokuz ayrý cephede,
Dokuz cephenin, ayrý ayrý dokuz yerinde,
Dokuz çeþit düþmanla çarpýþýyordu.
Çanakkale yanýyordu.
Daðlar Türk doðuruyordu!

Her taraf toz dumandý,
Bir adam iki gündür açtý,
Bir parça ekmek buldu,
Tam aðzýna getirecekti ki
“Ben zaten öleceðim
bu ekmeði baþka birine
verin” dedi
Ekmeði yemeden öldü!

Her taraf yaralýydý,
Babasý hastanede doktordu,
Baðýrsaklarý elinde,
“Baba beni tanýmadýn mý” diye sordu
“Sýraya geç konuþma!”
O çocuk sýrada son nefesini verdi,
Doktorun gözünden iki damla yaþ düþtü!
Çünkü oradakilerin hepsi evladýydý,
Çünkü adalet, milletin imanýydý!

Çanakkale’yi Çanakkale yapan ruh buydu,
Çünkü, daðlarda, tepelerde, ovalarda,
Eller avucunu açmýþ, diller amin diyordu.
Birisi canýný verince öbürü yerini dolduruyordu.
Cepheyi hiç boþ býrakmýyordu.
Çünkü,
Düþerken yere, topraðý öpüyordu!

Unutmayýn çocuklar:
Birileri nefesini verdiði için
Biz burada nefes alýyoruz.
Onlarý, kalbinizin bir köþesinde tutarsanýz,
Eðlenmek hakkýnýz,
Yoksa, gücenir, üzülür ruhlarý,
Dalgalanmaz bayraðýmýz!..
Yusuf Yýlmaz






Sosyal Medyada Paylaşın: