İzmihlal

Ses boþlukta yayýlmazdý.
Boþluktaydým.
Baðýrdým ama sesim duyulmadý.
Kimse yardýmýma koþmadý.
Ben kendimi boþladým.

Ýçimde, göðsümde
Tam kemiklerimin birleþtiði yerde,
Dünyanýn yükü var.
Nefesimi aðýrlaþtýran bir þey var.
Beni aðýr aðýr öldüren,
Sonra tekrar dirilten
Bir þeyler.
Ve o kadar çok öldü ki bu beden,
O kadar çok küllerinden sarstý ki yeniden
Ne kara kartalda ne tekir kedide
Böyle sýký can
Yok bedenden ayrýlmayan.

Ben mutluluðuna yetmedim.
O geldikten sonra geldi güz.
Ondan sonra çalýþtý saatler, aktý zaman
Ýlle de kara gözlüm diye inledi ortalýk
Ýlle de o gülüþ istendi.
Varsýn öyle olsun.
Yaþýn onunla dolsun.

Ellerim ilk usul usul gezinirken tellerde
-yanaklarýmda zorlasan gamzeler çýkacak-
Kulaðýmda bu ezgi vardý.
O ezgiyle bu ezgi bir deðil
Ya þarký deðiþti ya bu kýz.
Zaman farklý bir anlam kazandý, farklý bir hýz.

“Büyüdün” dediler buna.
O zaman aklýn yoktu, þimdi var.
O zaman gözün görmezdi, þimdi far.
O zaman sevgi nedir bilmezdin, þimdi yâr
Olmuþ diyar diyar fikrine izmihlal.

Güneþin yüzüme tatlý dokunuþunu hissettim.
Nefesin ciðerlerime doluþunu
Kaderimi vücudumdan söküþümü izledim.

Masada býraktým hepsini.
Yarýný, bu þiiri elime alýþýmý
Bir de o zamanki ezgiyi,
Tadarak çaresizliði,
Bekledim.
Sosyal Medyada Paylaşın: