artýk mozaik moduna geçiyorum anýlara bakarken
sesliyi sessizden ayýrmadan
karýþtýrýp harfleri
içiyorum,
sepya bir kadehin cýzýrtýlý sesinden
söz vermiyorum eskisi gibi,
temeli atýlan bir köprünün karþý yakasýnda
s’onsuza dek beklemek yerine
teminat mektubu istiyorum
kapalý zarf içinde
alýcý bir bakýþýn ipiyle kalbe inmek’ten S
tünel kazýyorum
o kalbin elleriyle..
kendime sýký sýkýya baðýmlýyým bu ara
serseri adýmlara eþlik ediyor kaldýrýmlar
kimi zaman kola kutusuna denk gelip
tekmeliyorum
-sokak doðuracak ýssýzlýðýn
sancýlý karnýna
hiçbir aþký gölgesinde konuk etmemiþ aðaç bulup
kalp çiziyorum,
dededen kalma’ çakýyla
öyle mütevazi bir harf iþte
yalnýz sek baþýna
bülbül yerine kargalar konuyor dallara
göz deðmemiþ yýldýz arýyorum
gök bir yüzün ufkunda
bulutlara bakýyorum sonra
þekilden þekle giren yalakalar gibi
yaðmur desen
hep þimþeðe tabi
öyle dalmýþým ki,
sýrtýmda aðaç kabuðundan bir de’sen
güven tazeler mi her þey, sen gibi
ah bilebilsem
otlarý ormandan sayan karýncaya iliþiyor gözlerim
aðýrlýðýnýn on katý bir yapraðýn altýnda
ç’alýþýyor kendine
ayný otun son katýnda benekli bir kelebek
tozlarýný çýrpýyor alt kata
k’ar gibi
ince ince
elim,
kolumdan düþüyor
kolum,omzumdan
býrakýp kendimi
uzuyorum buluta
ardýmda rüzgar
gölgemde ýslýk
martýn yakasýný nisana ilikleyip
siniyorum,
bahar kokan koynuna..