ÇİĞDEM ÇİÇECİK
Çiðdem ilkin gönüllerde açar,
Kokusu ruhlara umut saçar.
Efil efil esen rüzgâr peþinden gider,
Sevgisine hasret daðlarý misafir eder.
Kara meydan okuyarak çýkar titreyerek,
Solgun bedenlere gülümser üþüyerek...
Ben, daðlarda tek baþýna açan çiðdemim
Bazen sarý, bazen beyaz olur çiçeðim,
Üþüsem de herkese sevgimi veririm,
Kokum herkesi kucaklayarak giderim.
Beni bir sen anlarsýn bir de karlý dað,
Kýyamete dek kopmayacaktýr aramýzdaki bað.
Biz, çocukken daðlara çýkýp küsküçlerle çiðdem kazardýk. Kazdýðýmýz çiðdemlerimizi daðýtmak için ev ev dolaþýrdýk. Uðradýðýmýz her evin kapýsýna varýnca: “Çiðdem çiçecik, ebemoðlu köçecik; bulgur verenin oðlu olsun, yað verenin kýzý olsun” derdik. Sað olsun komþular bizi boþ çevirmezlerdi. Topladýðýmýz bulgur ve tereyaðlarý, bir haným efendiye vererek bize bulgur pilavý yapmasýný isterdik. Teyze, bize tereyaðlý güzel bir bulgur pilavý yapardý. Piþen bu pilavý köy domatesinin salatasý süslerdi. Bir de yanýna buz gibi bir ayran olurdu. Yemesine doyum olmazdý. Senin kebabýnýn; bu tereyaðlý bulgur pilavýnýn yanýnda, esamesi bile okunmazdý. Gelenekler böyle yaþatýlýr…
05.03.2019
Hasan Daðý/Yozgat
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.