Dakikalar kördüğüm

Zaman her þeyin ilacýdýr derler, yalan.
Günden güne giderek çöktüm.
Dakikalar geçtikçe,
Ýçimdeki boþluðu gördüm.

Buralarda büyüdüm,
bu sokaðýn çocuðuyum.
Dün oturdum bütün gün,
Ellerinde büyüdüðüm çocuðun kökünü çürüttüm.

Ben bu haftalardan sonra,
Ýçimdeki her diriyi topraða gömdüm.
Annemin karnýndan yeniden doðsam,
Bu kadar deðiþmek ancak öyle mümkün.

Varsa sözün,
Söylemeye olmasýn yüzün.
Al ve git.
En karanlýk aný oldunuz hayran olduðum güzün.

Gelenlere güldüm.
Gidenlere sürgün,
Vurmak zorunda kalsam da;
Canýmý sýktý, þüpheydi tek gördüðüm.

Kördüðüm.
Boynumu þu dünyaya büktüðüm
Günden beri gülmez yüzüm.

Çehrem hep hüzün.
Öyle ki yüzün,
Derincesine bakamýyorum,
Hapsoluyor kursaðýmda tükrüðüm.

Bu sana son sözüm.
Son sözümde nefret var.
Kan var, katran var.
Benim zaferim açtýðýn kuyuya düþtüðün günüm.

Sosyal Medyada Paylaşın: