Sen beni, göðsümden gökyüzüne doðru uçurduðum þiirlerden bilirsin. Bense, göz bebeðimin bir çýrpýda yýkayýp astýðý bir yaðmura inanýyorum hala. Ve dudaðýmýn kenarýna iliþen yalan bir dünyayý seyrediyorum uzun zamandýr. Öyle uzak ki, Beyaz bir çarþafa sýðmayacak kadar büyük. Ve kocamam ayaklarý var. Sonrasýnda dikdörtgen aynalar. Paslý ve gýcýrdayan kapý arkasýndan doðan hayatlar. Her sabah masa baþýnda oturan bir kederin kol düðmelerini ilikleyen kocaman memeli kadýnlar. Mutfakta cam kenarý yok diyorlar. Ne sanýyorsun ki ; Üþüyünce, ellerimle karýnca duasýna çýktým. Sýrtýmda bir fil sürüsü kadar büyüdüm. Adýný unutacak kadar Çok büyüdüm. Þimdi, geniþ bir avludan izliyorum olup biteni . Sonrasý kirli bir cumartesi...
Özge Özgen
Sosyal Medyada Paylaşın:
Özge Özgen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.