Yıkılırken İnsanlık
Mutluluk bir arpa boyu uzaklýktayken,
Homurtusu gelir ölümün vadilerden,
Heyhat.. Namertlerin elinden.
Milim milim pay edilir mutluluk
Devrilir þehirler bir bir,
Ve yýkýlýr insanlýk.
Þimdi çöller ve dað baþlarý daha müreffeh gidiþattan.
Artýk denizlerden esmekte ölüm meltemlerle karýþýk.
Ölümün rengi siner gözbebeklerine minicik yavrularýn..
Kazanan yoktur bu savaþ oyununu.
Bir piyon dokunur diðerine ve devrilir, hepsi bu kadar.
Olan analarýn yüreðine olmuþtur, olduðu kadar.
Ölümler yer deðiþtirir farklý coðrafyalardan.
Aðarýr yaþlý dünyanýn saçý sakalý,
Ýçinin hüznü vurur dýþýna volkan kýzýllýðýnda.
Titrer yüreði bir deprem narinliðinde.
Ölsem de kurtulsa insanlýk dercesine,
Feryadý yükselmekte dünyanýn.
Yýkýlýrken insanlýk..
Atila Yalçýnkaya 29 Aralýk 2015 Salý, 13:20
Sosyal Medyada Paylaşın:
Atila yalçınkaya Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.