Köhne saraylarda tutsaktýr ruhum,
Gezip, dolaþtýðým daðý özledim.
Öylesine yalnýz, öyle mecruhum,
Kükreyerek düþen çýðý özledim.
Yediðim, içtiðim zehir oluyor,
Daðlara çýkmadan çiçek soluyor,
Her gün yüreðime hüzün doluyor,
Kuþlarýn öttüðü baðý özledim.
Dereler coþardý bahar gelince,
Bir þarký duyardým inceden ince,
Karýþýr giderdi hüzün sevince,
Sevinçten uçtuðum çaðý özledim.
Çok erken vakitte evden çýkardýk,
Meydanda toplanýp plân yapardýk,
Irmak kenarýnda ateþ yakardýk,
Balýk avladýðým aðý özledim.
Dönerdik evlere güneþ batarken,
Söylenirdi dedem bana çatarken,
Babamýn çehresi turþu satarken,
Annemin yaydýðý yaðý özledim.
Hayal alemine beni itmiþler,
Sonra da býrakýp, firar etmiþler,
Eskilerin çoðu göçüp gitmiþler,
Göçeni özledim, saðý özledim.
Sabri Koca