BİR ADAM

BÝR ADAM
Yusuf Yýlmaz

Bir adam vardý,
Esrarengiz!
Kaç aydýr geçip gidiyordu önümden,
Bir defacýk olsun bir þey söylemeden.
Kimseyi görmüyor kendi kendine gülüp söyleniyordu.
Sigara dumaný arasýnda kayboluyordu.
Seyre dalardým arkasýndan.
Bazen gözü kayardý ,
Bir daha bakma dercesine.
Kalabalýklardan hoþlanmaz,
Hep tenhalarda görürdüm onu tek baþýna.
Neden her þeyi terk etti acaba ?
Dua ederdim ona
Ey Tanrým, aydýnlat bu adamýn yolunu,
Arkasýna bakmadan giden bu adamýn yolunu.
Yoksa karanlýkta kaybolup gidecek.
Kurtar,
Hep bir yere yaklaþýp yaklaþýp geri çekilen bu adamý.
Ona bir þey demeye korkuyordum.
Sanki içinden bir þarký söylüyordu.
Hep kendi kendini dinliyordu.
Merakým gittikçe þiddetleniyordu.
Sararmýþ solmuþ,
Sonbahar yapraðý gibi
Rüzgarýn önünde savrulan bu adamý.
Katlanamýyordu bu dünyanýn zorluklarýný belli.
Ya da korkunç bir acý içindeydi.
Ýçim içimi yiyordu,
Bu adýmýn haline.
Bir gün ne düþündü ne düþünmedi,
Belkide bilerek
Bir kaðýt parçasý düþürdü yere.
Açtým okudum,
“sen öldün gittin ama,
nefesini yüzümde ,
tebessümünü aklýmda tutuyorum,
kýzarmýþ yanaklarýný,
her gece öpüyorum,
hep içimdesin...” diye yazýyordu
Koþtum arkasýndan kaðýt parçasýný verdim ona,
Acý acý baktý bana,
Sanki sýrrýný düþürmüþtü yere.
Sarýldým öptüm onu.
Rahatlamýþtý.
Ensene sýcak bir damla düþtüðünü hissettim.
Bir þey diyemedim...







Sosyal Medyada Paylaşın: