Öfkem
Saat ve yaþým fark etmez,
Yolculuða çýkayým ben de Ümit Oteli’nden,
Düþsün artýk yakamdan;
Yaþamaktan uslandýðým yaþam.
Biliyorum, bazý ayrýlýklar kavuþmadýr lügatlerde,
Ve artýk boðulmalý sular kendi kendinde,
Küçültülmüþ ve soyu tükenmiþ yaþamýmý,
Taklit ediyor gizliden gizliye ölümler.
Yok bana gölgesinde soluklanacaðým uðultu,
Nifak girmiþ gölgem ve gövdem arasýna,
Mektubumu beklemeden kuþatýlsýn kale,
Dökülüvermekteydi içimden gelen ne varsa.
Ölümden bir yansýma vuruyor alnýma,
Bir ihmale uðratýlmýþ gibi hayat,
Tam düþecekken tuttuðum tuðlayý;
Bu kez kendim yuvarlýyorum.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.