Yusuf’un kuyusuna düþtüm anne,
Adým Yusuf deðil ;ama düþtüðü gibi düþtüm,
Mýsýr’a hiç gitmedim, çölü karýncalardan bilirim,
Ama kuyusuna düþtüm en çok kendimin.
Bileyledim acýmýn ucunu anne,
Beni kuyuya ataný alnýndan öpüp;
Beni kuyudan çýkaraný býçakladým,
Gözlerim yine açýlmadý Züleyha gibi.
Yetiþemedim içimdeki hicrete,
Katýldýðým cenazeler kadar bilirim ölümü,
Ve düþtüðüm dizlerimden bilirim topraðý,
Yaþam ki damarýmda kan, kanadý kanayacak.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.