MENÃœLER

Anasayfa

Åžiirler

Yazılar

Forum

Nedir?

Kitap

Bi Cümle

Ä°letiÅŸim

ibelo
Tayyar

ibelo


“ah eden aþýklarýn ahý,
semalardan geçer arþa
melekler zanneder ki mesken-î Ýsâ’da yangýn var”

Aþýk Þem’i




bu iþte çok bulanýk bir gündü...
mavi bir gecekondunun erken çocuklarýndan ben
ve bir takým sular tepeleri týrmanýrken
çamur ile
kömür sobasý kurumundan yapýlmýþ devletin
kendi iç anarþisi seksenaltý yýlýnda
köpekler kuyruklarýyla bir sonbahar hayaletine
þýmarýk tepeler çizdirirken gökyüzünde
kadýnlar topuklu, erkekler içkiliyken
kadýnlar yalýn ayak, erkekler kendindeyken
dedim ya, bu iþte pek bulanýk bir gündü...

býyýklý bir adam tutup kaldýrdý beni yerden
kaldýrsýndý hem, ne var ki bunda?
çocuktum daha, gücenmedim...
adamýn elleri ve ben
bir iç duvarý boydan boya
iyice çýktýk böylece...
çamurdan, kömür sobasý kurumundan
ve yerçekiminden bir miktar uzaða
“yüzünü çevreleyen havanýn aydýnlattýðý”
bir kadýnýn kahkahalarý arasýnda...
dizlerini geçtik önce adamýn
kalýn ve güvenilir diz kapaklarýydý bunlar
hani bir yolunu bulsalar daðlarý yürüyüp geçecek sanýrsýn
belinde deri kemer,
kemerin altýnda bir paket sigara
sigaranýn yanýnda altýn rengi ibelo

iþte bu pek bulanýk bir gündü
adamsa göbekliydi hafiften,
gömleðinin iki düðmesi açýk,
yakasý geniþ, býyýklarý kocamandý
gözlerinden biri bal sarýsý
heyecanlý yaban arýlarýndan ödünç alýnmýþ
kanat çýrparken çiçekten çiçeðe
kayýsý bahçelerinin en aydýnlýk köþelerinde
diðeri desen kehribar,
bir umudu sýkýþtýrmýþ bir kuytuda,
öpüp koklamakta...
dedim ye umursamaz bir çocuktum
takýlmýyordum böyle þeylere...
uçtukça karným seviniyor
kondukça baþým dönüyordu...

ama kadýn,
kahkahasýndan seken aydýnlýðýn
odayý aydýnlattýðý kadýn
binlerce kere beyaz bir takým diþlerin arasýnda
teninde hayat, gözlerinde yýldýz kývýlcýmlarý...
gümüþ suyuna batýrýlmýþ bir cep saati
nasýl açýlýrsa bir saatçinin elinde,
kabuðunun altýnda demirden mutluluklar...
bir nar nasýl koparsa ikiye istekli
sanki yarýlmak için birleþtirilmiþ bir zaman
boncuk boncuk kýrmýzý güneþleri
zulasýnda saklayan...
iþte kadýn,
biraz annesi kanatlý bir çocuðun
belki biraz kardeþi...
biraz da bir sürgünün borçlusu,
herhangi bir mülteci

iþte bu benim pek anlamadýðým bir gündü...
adamý bir güzel yýkadýlar önce,
bembeyaz giydirdiler
sýrtlarýna alýp gezdirdiler
ve bir býçaðý uzunlamasýna indirdiler gövdesine
bir takým sular tepeleri týrmanýyordu

bu kimsenin anlamadýðý bir gündü...
kadýn çaresiz,
eli baðrýnda kaldý
kendi denizinden kovulmuþ
bin yýllýk gözyaþlarýyla
ah edip aðladý...
adamdan geriye altýn rengi bir çakmak
ve kanatlý bir çocuk kaldý...
kadýn, çocuk ve çakmak bir daha hiç ayrýlmadý...




Not

“Ýrince þu’le-i âhým semâlardan geçûp arþa
Melekler zanneder kim mesken-î Ýsâ’da yangýn var”

Aþýk Þem’i

“Þem’î, o kadar derinden âh etmektedir ki bu âhýnýn semalardan geçip Hz. Ýsâ’nýn bulunduðu mertebeye kadar ulaþtýðýný ve meleklerin bu þiddetin neticesinde, Hz. Ýsâ’nýn bulunduðu katta yangýn olduðu düþüncesine kapýlabileceðini belirterek, içinde bulunduðu durumu ortaya koymaktadýr.”

Halil Can, 19. YÜZYIL TÜRK SAZ ÞÝÝRÝNDE MUHTEVÂ, Yüksek Lisans Tezi, Isparta 2009
Sosyal Medyada Paylaşın:



(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.