Ümidini yitirme, medeti Hak’tan bekle, O’na tabi olana keder de yok, tasa da. Çok sýrlara erilir, verilecek emekle, Rahmet kapýsý açýk, her kapý kapansa da.
Rabbim kapýdan kovmaz, kapýsýna geleni, Ýnsan dahi unutmaz kadir kýymet bileni, Eðer sen yüklenmezsen, kim çekecek çileni? Dilin isyan etmesin, bedenin usansa da.
Takva ehli olanlar kalp gözüyle görürler, Ecel vaki olunca, bir gün Hak’ka yürürler, Dünyadan ayrýlanlar kalplere gömülürler, Gözler hüzünle dolup, sine tümden yansa da.
Çok kabahat iþledim; bilerek, bilmeyerek, Kapýnda duruyorum affýný dileyerek, Ecel daim peþimde, bakar gülümseyerek! Ölüm istemez insan, dünyadan usansa da.
Öyle bir yoruldum ki; geleceðim umutsuz, Ben de çaresiz kulum, bekliyorum aç susuz, Rabbim, sana da malum; deðilim ki kusursuz, Hesap günü gerçektir, bu dünya yalansa da.
Sabri Koca
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sabri Koca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.