evvelden bir söz vermiþim, dünyaya düþünce unutmuþum. bir gönül gönlüme gönletmiþ, ömrümü ömür nakþedermiþ. sözümü alýp soframý katýk etmiþ, söz önümde ben sözüme aç. dokunamam söz; anbean bana yasak. evvelden bir söz verilmiþ O’ na, nasýl tutar bu can O dilemedikçe.
ecelden bir köz sermiþim, topraða düþünce unutmuþum. bir gönül gönlüme meþketmiþ, yangýnýmý ateþ nakþedermiþ. sözümü alýp taþýmý niþan etmiþ, niþan baþýmda ben sözüme vuslat... dokunamam söz; anbean bana yasak. ecelden bir köz serilmiþ bana, nasýl söner bu can O emretmedikçe.
evvel ile ecel arasýnda bir ömür ömrün içinde verilen hak bir söz ömür sürülür, söz unutulur, fani ölür aþk gider öteye, artýðý olur sana köz...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mesut Tütüncüler Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.