IŞIK

Karanlýklarýn içinde bir baþýmaydým
Bilinmeyen bir uçuruma sürükleniyor
Meçhul bir adrese doðru yol alýyordum
Herkesten uzaklaþýyor
Kendi yalnýzlýðýma gömülüyordum
Sanki bilinmeyen bir yaþamda
Bilmediðim bir adreste yaþýyor
Kendi sokalarýmda kayboluyordum
Tüm duygularýmý kaybetmiþtim
Sadece yaðmurun sesini hatýrlýyordum
Yine kendi karanlýðýmda ilerlerken
Bir ýþýk göründü birden bire
Sanki umuttu,mutluluktu,sevgiydi
Korkusuzca yaklaþtým,yürüdüm sessizce
Uzattým ellerimi sonsuzluða doðru
O`da ne?
Ellerimin arasýnda sýcacýk bir el
Gözlerime bakan bir çift göz
Ve karanlýktan aydýnlýða çýkaran
Tertemiz bir yürek
Nasýl olmuþtu da karanlýðýma güneþ doðmuþtu
Sevgi bu kadar güçlü müydü?
Tüm korkularý,tüm karanlýklarý yok edebilir miydi?
Mutluluðu tatmak aðlamayý unutmak
Böyle kolay olabilir miydi?
Bir çift göze ve o yüreðe
Býraktým kendimi düþüncesizce
Mutluydum yarýnlar güzel olacaktý
Ýçimiz umutlu bir sevgiyle dolacaktý
Korkuyorum ALLAH`IM onu kaybetmekten
Karanlýðýma yeniden gömülmekten
Yoksa bu sevgide mi bitecekti?
En güzel rüyalar yarým mý kalacaktý?
Ýkiye bölünmüþ,yýkýlmýþ,yok olmuþ
Bir hayat aðacý mý kalacaktý?
Tükenip giden bir ömür mü kalacaktý?
Bu sevgiden geriye!

Sosyal Medyada Paylaşın: