sarmAşık..

sen,
geldin ve dokundun yüreðime,
iþgal ettin ve yer buldun.
ben,
unuttum sonunu
sana anlatacaðým masalýn.
sen,
sarmaþýk istedin bahçemden.
ben,
dolaþtým içime.


maviydi gök
ve biz
bir bulutun devrilmiþliðini izliyorduk
aldýrýþ etmeden güne/þe ki
seslerimizi azat ettiðimiz bir gündü.
bütün þehirler
kendi içinde yaþar mevsimlerini
lakin
hiç birinde
Ýstanbul kadar belirgin deðildir
renkleri/yapraðýn…
dün/bugün..
sen ki sevgili;
açýp kapýyý,
bahar temizliði yapmýþtýn
geçmiþten gelen ne varsa
aðýrlýklarýndan kurtulmanýn
en saðlýklý yoluydu bu belki de.

ben oturdum.
sen sustun.
ben küstüm
ve bir daha
hiç konuþmadým seninle.

senin,
bir gece üþüdü dudaklarýn,
kartopu oynayan çocuklar gibi
benim,
dondu parmak uçlarým
ve çözemedim kýrýklarýný
saçlarýnýn.

derinlerimde
yarý açýk/kapanmamýþ
bir kapý var.
yarý saydam görüntüler ki
ben bu haller içersinde
hep orda olmayý düþlüyordum
þiddeti geçmiþ bir gün sonrasýnda

sen gel bana,
deli bir nehir gibi
yataðýndan taþarak
sonra ak ki
yüzünden seller aksýn
kurak topraðýmýn
ve yükselsin sular
yok etsin dilsiz kavimleri
kýtalarý..
ve biz yasaklý bahçelerde
þiirlerin içersinden sökerek
kelimelerin köklerini
kurban edelim kurda kuþa
bil cümle aleme
dönüþünün sarhoþluðuyla..






(...)
Sosyal Medyada Paylaşın: