14 Þubat’ý gösteriyordu takvimler.
Bir bebek, gözlerini açtý.
Bu dünya’ya.
Aðlýyordu.
Biliyordu belki de,
Baþýna gelecekleri.
Bütün ömrü, aðlamakla geçecekti.
Korkuyordu ;
Üzülmekten,
Hüzünlerin, gönlündeki tahakkümünden.
Sevgiler saðanak tý .
Hiç ýslanamadý, o yaðmurlarla.
Özlemini çekmekle geçti.
Bütün ömrü, sevdalarýn.
Gücü yetmemiþti almaya.
Hep uzaktan seyretti, gýptayla.
Kimbilir ;
Belki bir gün diyerek,
O bir gün gelmedi.
Gelemedi......!
Çiçekler ekilmeliydi, yollara.
Boy vermeliydi,
Rengârenk, Kokularýyla.
Susuzdu,Kavruluyordu.
Beklediði çatlak bir testiydi.
Hergün pýnardan su taþýyan,
Testiden damlayacak,
Suya hasretti, çiçekleri.
Geçerken, yollardan,
Düþen damlaya da razýydý.
Boy vermeye, gülümsemeye,
Yeterdi o damlalar.
Yýllarca bekledi o yollarda,
Çatlak testiyi.......!
YORGUN KÂLBÝ DAYANAMADI BEKLEMEYE.
Küçük bir köyün mezarlýðýnda,
Musalla taþýydý,
Dünyadaki son duraðý.
Özlemini çektiði,
Arzuladýðý bir istek býraktý.
Bu dünya’da...!
Çok sevdiði bir insanýn,
MEZARINI DAHÝ OLSA, ZÝYARET ETMESÝ.....!
*****************************************************
................YIL 2020 Mevsim sonbahar.
Yýllar sonra, Küçük bir köyün mezarlýðýna,
Saçlarýna aklar düþmüþ,
Gözlerindeki hüzünleriyle,
BEKLENEN Ziyaretçiydi gelen.
Elinde HÜZÜN ÇÝÇEKLERÝ’yle.................
*****************************************************
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.