Güneşe Kulaç Atan Çocuk (2)
Kobanili mülteci çocuk Aylan Kurdi’ye
Gözlerinde -çýðlýk çýðlýða- takýlýp kalan bir savaþ ortasýnda
Ve yapayalnýz -ölümün en soðuk kýyýsýnda-
Öylece -nefes nefese- ve durduk yerde
En olmadýk bir anda -akýþý duran zamanda-
Gülüþünü suya düþüren bir bebek telaþýnda
Ve kara/ kapkara bir deniz ortasýnda;
Sevincimizi kursaðýmýzda býrakarak
Öyle bir sustun ki sen;
-suyun alevinde yanýp kül olan bir kibrit çöpü gibi-
Kýyýya vuran suskunluðun kulaklarýmýzý yýrtýyor hala…
Kim bilir?
Yaþasaydýn belki de
Bizim çocuklarla
“önüm arkam, saðým solum sobe” oynardýnýz birlikte…
Sýrtýn dünyaya dönük
Bakýþlarýn, yüzün sahile vurmuþ
Gülüþün dalgalara emanet
Ellerin…
Bizim çocuklarýn ellerine uzanmýyor ellerin
Büyük bir gürültüyle oyunlar oynuyorlar
Dalgalarýn sesine karýþýyor
Bizim çocuklarýn seslerine karýþmýyor sesin…
“Al satamam bal satamam, Aylan ölmüþ aðlamadan duramam”
Tepemde yaralý sürgün kuþlarý
“Önüm arkam, saðým solum…” Ölüm
“Önüm arkam, saðým solum…” Kurþun yarasý…
Eylül 2017
Sosyal Medyada Paylaşın:
savaş karaduman Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.