Hangi kelimenin önce geleceðini bilemedim.
Hangi akýmý benimseyip ona göre yazacaðýmý ise düþünemedim...
Ne beynime yetiþebildim ne kalemime..
Ne defterim yetti
Ne de param...
Bir yetiþememelik alýp gitmiþti baþýný...
Hatta ’yetiþememeliðe de’ yetiþemedim....
Sonra þöyle arkama baktým...
Nelere yetiþememiþtim...
Mesela onurlu bir savaþa,
Derin, saf duygularla yaþamaya,
Babamýn zamanýna,
Annemin sessizce akan göz yaþlarýna,
Dostumun aþkýna,
Sevgilimin aldatma hýzýna,
Yeni çaða,
Klonlanmýþ kiþiliklere,
Otobüse,
Trene,
Uçaða,
Sonra kýz arkadaþýma,
Aþkýma yetiþememiþtim...
Sonra yetiþemediklerimi bekledim..
Gelmediler...
Pes etmedim nüfusu kalabalýk listemi daha da kabartarak beklemeye devam ettim..
Kimler yoktu ki bu bekleyiþlerde.
Eski bilyelerim vardý mesela...
Sonra tamamlayamadýðým cümleler,
Tanýmadýðým insanlar,
Tanýþacaðým insanlar,
Yaþayacaðým aþklar,
Kýracaðým kalpler,
Her kýþ göç eden kuþlar,
Yitip gitmiþ beþerler,
Dedemler,
Ninemler,
Banyo sonrasý el öpmeler,
Duvarýn arkasýnda saklanan çocuklar,
Geçmiþteki mutluluklar,
Yetiþmiþ bir insan rolünde bulunanlar,
Bir rol de bana yakýþtýrmaya çalýþanlar...