simiti sarayda yiyince sultan olamýyor insan
insandan bahsediyorum hayatým
farkýndaysan
aþkýn davetine icabet ettiðimden beridir
kýrmýzý halý serersin diye umuyordum gözlerime
susam sokaðýnýn müdavimi olmak varmýþ
pay biçtiðin nasipte
huyuna gidecek su yolu kazarken bir yandan
kýsýk ateþte piþen þiirlerde cümle devirip
kahraman eþgali çiziyordum
okuduðun kitaptan
düþünsene,
bütün bunlarý yaparken aç kalan ruhun doysun diye
müzik aradým fonundan
ve sonra,
tabularý tabuta gömüp
defn’e hazýrlarken ikindiye müteakip
gözlerindeki gün, batýmýndan önce
güneþi söndürmemek
ne zordu bilemezsin
oysa avuçlarýma mumlar yýðýlýp
kapanýrdý kendiliðinden
sana kalsa ateþi ihbar eden dumandý ellerim
bana kalsa..
bana, kalsa kalsa aksi ispat edilemeyen her þüphenin beraatý kalýyordu
kuþkular kuþ büyütüp
hep tahliye oluyordu
þimdilerde kýþ diline merak saldým
güllere küskünüm
zira dikene karþý baðý’þýk
diken demiþken hayatým
yukarýda da söylediðim gibi
unutma,
her ne kadar melek saysan da
bir yaným in’
bir yaným san"a daha yakýn..