Her yaz defile, þenlik ormanlar bölgesinde,
Kuþ, çoban, yolcu gelir serinler gölgesinde.
Yaz sonu hazan vakti, günler hüzne kasedir,
Gökyüzünde rakseden zenci, baþ rakkasedir.
Hoyrat fýrtýna eser bulut baþlar aðmaya,
Derebeyi sonbahar, giriþir son yaðmaya.
Soðuk, sýcaða galip, hazan vakti deniyor,
Yeþil çok dirensede, hep sarýlar yeniyor.
Yapraklar tutunamaz, hicrana bulaþýrlar,
Çaresiz daldan kopar, topraða ulaþýrlar.
Yazki yeþil aðaçlar kara kuru haliyle,
Bakar kalýr serilen, sarý desen halýya.
Rüzgârlarýn önünde gazel düþer yollara,
Kuþlarda az uðrarlar dost bildiði dallara.
Sonra ne yolcu uðrar, ne çobanlar tanýrlar,
Gölgelenen yaklaþmaz, belki de utanýrlar.
En þuh kahkahalarla, rüzgâr alaya alýr,
Kýþ boyu unutulur, kederle yalnýz kalýr.
Bir ümidi olmayan çekemez böyle derdi,
Hiç þüphesiz ayrýlýk, onlarý mahvederdi.
Yaprak aðaca hasret, aðaçda yapraklara,
Bekleþirler sürer dert; kara düþer, aklara...
Özcan Ýþler
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.