Dilin ucuna gelir “çok sevdim” diyemezsin, Bir anlýk korkaklýðýn yýllarca seni yakar. Mektuplarý yazar da postaya veremezsin, Sen boþluða bakarsýn, boþluk da sana bakar.
Hüzün dolu bulutlar geçip gider yaðmadan, Dereyi coþturmadan, hasretleri boðmadan, Özlem çöker üstüne daha güneþ doðmadan, Tutuþan gönüllerin dumaný arþa çýkar.
Arar durursun onu daðda, ovada, düzde, Onu görmek istersin gülümseyen her yüzde, Kavrulur gider özün üstü kül tutmuþ közde, Bazen sütliman olur, bazen þimþekler çakar.
Hayýflansan ne çýkar, fýrsatlar çoktan kaçtý, Senin bir gülümsemen dertlerime ilaçtý, Eski güller kurudu, yeni goncalar açtý, Bu köprünün altýndan daha çok sular akar.
Benim garipliðimi baþkalarýndan duyup, Zamansýz açar güller sahte bahara uyup, Beraber uyansaydýk, beraberce uyuyup, Kýþýn tam ortasýnda hasret bile gül kokar.
Sabri Koca
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sabri Koca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.