SİTEM

SÝTEM
Sabahtan akþama kadar
Baþým dönüp duruyor.
Sokaklar,
Hýrs, öfke, gürültü, patýrtý…
Nasýl dayanýyor insan.
Baþýmý alýp gidesim geliyor uzaklara,
Neylerim ki beni buraya baðlayan,
Köklerden kopmak zor.
Bir zelzele, bir kasýrga görmek istemiyorum,
Allah göstermesin!
Beni yakan, çiðnenen varlýðýmýz,
Doðranan huzurumuz.
Buna bir çare bulmalýyýz,
Biz kardeþ deðil miyiz?
Tuttuðumuz yol ne güzeldi zamanýnda,
Þimdi ne oldu da ayaðýnýz takýlýyor koþarken taþlara.
Böyle yaþamaktansa ölmek yeðdir!
Her an þehit haberleriyle,
Sinemiz hançerlenmekte.
Ýmdadýna koþmalýyýz;
Bu çocuklar bizim,
Bu vatan bizim.
Zulmün keskin zehri varsa,
Bizimde yýkýlmaz imanýmýz vardýr.
Mücadelemiz ne kadar zor olsa da,
Her gecenin sabahý vardýr.
Birazda bizim uyuþukluðumuzda türedi bu zulüm;
Artýk titre ve kendine dön,
Bu kahpeliði ez, yýk!
Neden korkuyorsun?
“Altý da bir üstü de birdir yerin!”
Yusuf Yýlmaz






Sosyal Medyada Paylaşın: