Annemin avuçları ve şiirin ölümü üzerine

Boðazýma takýlý bir hýçkýrýk
Kýrkbirinci düðümünde




Annem avuçlarýndan akan ýrmaklara bakarak gitti
O zaten rüzgarla gelmiþti
Galaksinin en hýzlý eskiyen gezegeninde
Evsiz çocuklara dünyalar kurdu
Ve oyuncaklar getirdi
Süpürge püsküllerinden saçlarýyla
“En büyük dileðin nedir?” diye sorduðunda
Sakalýný tanrýdan ödünç almýþ babasý
“Ýnsan olmak”demiþti yeryüzündeki insanlara bakarak
Bütün sevinçleri içine doldurup

Annem avuçlarýndan akan ýrmaklara baktý
Ýçinde oynaþan balýklara
Meryem’in oðlunun çarmýha gerilmezden önceki merhametini
Yanýna alýp düþündü
Zaten hersey bir yanýlsamaydý
Çocuklar ölmeyi öðrendikten sonra
Çok öldüler
Annemin avuclarýndan akarak
Aðlayan topraklara düþtüler

Aðaçlarýn sesini duyuyor musun?
Kuþlarýn susmasýný?

Þimdi yenmezsek vahþeti
Annemi öldürecekler
Küçük kardeþimizi öldürdükleri gibi
Bizi doðurduðu için
Önce onu
Þimdi yenmezsek vahþeti
Yýldýzý kaydýðý yerden
Dileklerimizi tuttuðumuz yerden öldürecekler
Ve þiir ölecek
Kan akacak üstüne
Kimliklerimiz terkedecek yaþarken soðuyan bedenlerimizi
Yatacak çýplaklýðýmýz yolun ortasýnda
Kanayacak
Tarifi yapýlamayan duygulara kör olacak kýrlangýç
Serçe yuvasýna dönmeyecek
Biz aç kalacaðýz
Þiir ölecek

Sosyal Medyada Paylaşın: