DERLEMELER

Ýnsan çölünün en kuzeyinde
Kaðýttan kayýklarýn altýndan geçiyor diyalektik
Zamaný taþýyarak ýrmaklardan

Kaldýracýn öbür ucunda okyanuslarý taþýyan dünya
Hep aðýr basýyor benden taraftaki sevdalý bulutlara
Kendimi iknaya bir ses arýyorum, kýsa þiirselliðin uzaðýnda
“karþýdaki taþ köprüyü geç, ikinci söðüt aðacýndan sola dön. Ne görüyorsun þimdi?”
Geride býraktýðým çocukluðum orada mý hâlâ
Göz yaþlarýmý kattýðým çeþmenin yanýnda
Kendimi býrakýp gidiþime mi aðlýyor
Bu yüzden sarhoþluðum
Bu asfalt
Çiçek kokularýnýn yerine
Genzimizi yakan bu amonyak
Umudu yitirmek yakýþmaz yine de
Akvaryumdan bakan balýklar gibi; alýk

Kendimi tanýmak için kendimle yatýyorum
Sarýp kendimi duygularýmýn sýcaklýðýna
Bazen ölüyorum kendimle
Katmadan kimseyi tek kiþilik bu duale
Uzanýyorum bir tabuta
Taþýyorum kendi kendimi her ölenle
Dedim ya tek kiþilik bir dual
Soran ben, yanýtlayan ben


Toparla benden geriye ne kalmýþsa
Buðdayý, balýðý birde yaban eriðini
Evin gölgesini
Duvardaki dedemin resmini
Hüzünleri sol cebine, sevinçleri diðerine koy
Karýþmasýn birbirine
Soluklana soluklana aþacaðýz þu karþýdaki daðý
Ödünç aldýðým ciðerlerimi
Giderken ben götüreceðim
Acýlarým
Ah! acýlarým
Sýzlýyorsunuz kendi çaresizliðinizde
Yeþilin sarýya dönüþünü andýrýyor bu haliniz bir yapraðýn içinde
Fýrtýnalar patlarken yüreðimin bir köþesinde
Son nefesimle elveda diyeceðim

Güzel þarkýlarýn son bölümünde hüzün sarar yeryüzünü



Sosyal Medyada Paylaşın: