DÜNYA DEMİRDEN KÜRE

Dünya demirden küre, ezip geçti gövdemi
Mutluluk semada süs, yakar beni ve gölgemi
Ýnsan vücudu zarif, hem cýlýz, hem kýrýlgan
Son nefes doðup gelir, ansýzýn mahþerde sûr’dan
Övül, övün, dövün dur, neyin var gerçekte senin
Bir lokma et parçasýydý, özün rahimde cenin
O yüce daðlarý san ki, sen mi koydun oraya
Gerçekte bir mülkün yok, senin deðil bu derya
Bende uzak deðilim, nefsim zamana esir
Her anýmý kemirdim, yedim ömrümü kesir
Yalnýz dünya dönmedi, ben döndüm, güneþ döndü
Harun, Süleyman, Fatih daha dün hüküm sürdü
Þimdi otur da þurda, sessiz seyret zahiri
Çýkar mý hatýrlayan, yüz yýl sonra seni
Kara toprak döþeðim, pamuktan daha yumþak
Bulutlar üstümde çarþaf, serilir incecik bir kuþak
Yaðmurlar yaðsa tenime, temizler mi kirimi
Kurtarýr mý hapsolmuþ, dünyadan bedenimi

Ebubekir Emre MEN.11-10-2012. ÝST.

Sosyal Medyada Paylaşın: