Karasal

Karada yüzen balýklar gibi bu þehirde bulutlar.
Nemli bakýþlarla varýyor insan günün sonuna.
Kalabalýk kentin yalnýz insanlarýnda karasal bir iklim baþlýyor,
uzaklar ýsýnmaya baþlayýnca ayaklar altýnda.

Þehrin tüm yabancýlýðýný emiyor yaðmurlar,
ýslak bir imza atýyor kurak yanlarýna hayatýn.

Kalem ve sahibi de bir yabancý kendi defterinde.
Ve defterde yüzen balýklar gibi harfler
sahile vuruyor ölmüþ kelimeler, kelimeler ölmüþ.

Ýçinden geçip gidilen cümlelerin içinde geçiyor bazýlarýnýn yaþamý.
Elini býrakmýyor bu kalem, þehir yaðmuru ve balýklar.
Tüm gün bir iðne bir iplik insanlarýn elinde örüyorlar hayatlarýný.
Bütün kazaklar boðazlý ve gri.
Sobalar anýlarda yanmaya devam ediyor ve ýsýtýyor zaman zaman günü.
Yine de dünün soðukluðu, bir nem , sýrtlarýný döndükleri duvarda.

Ýnsan yürüyüþlerinde sýrlý adýmlar kokuyor,
okumak istesen attýklarý her adým bir harf,
döndükleri köþeler birer kelime ve arda kalan þehir bir roman gibi, okumak istersen.

Kimi bir telaþ içinde otobüs peþinde geç kalmaktan korkuyor, geç kaldýðý her þey için.
Kimi o denli sakin demleniyor yeryüzünün ocaðýnda.
Kimi tebessümü bir görev gibi taþýyor adreslere.

Adresler ki boþaltýlmýþ çoktan.
Kimse oturmuyor ,yaðmurunu býrakmýþ bulutlar.
Islatmaktan gelip kuruluða dönüyor.

Ýnsan gelip dönüyor, gelip döndükçe zaman.
Boþ bir masa kadar ýssýz bazýlarý ekmeðini bölüyor yalnýzlýkla.
Yamalý hayatlar soðuk alýyor.
Üþüyor ve karasal bir iklime dönüyor insan yeniden, eksilmeden.


Sosyal Medyada Paylaşın: