Yokluğunla Döndüğüm Geceyim

Ben sensizliðin soðuk gecelerini yaþarken tenimde
Asýrlýk yalnýzlýklar geçiyordu düþlerimden.
Ruhum soyunuyordu, arsýz gülüþlerinin geçtiði dudaklarýndan.
Zaman vuruyordu, sýcak evlerin duvarlarýndan.

Ben sensizliðin bitmez çilesini büyütürken göðsümde
Kanadý kýrýk turnalar geçiyordu köyümün üzerinden
Unut, sevme sözcüklerinden örülen atkýlarým vardý.
Acý çektiðim seneleri yorgan yapýp altýnda aðlarken.

Ben sensizliðin soðuk gecelerini yaþarken tenimde
Rýhtýmlardan gemiler geçiyordu bir daha dönmemek üzere.
Hayatýnýn sonuna kadar bekleyecek bir nefes vardý kafeste.
Ecelin eline teslim olmadan gelmeyeceðini bile bile.

Ben sensizliðin soðuk gecelerini yaþarken tenimde
Sevdan durmadan kanýyordu, aldanmamýn ihaneti içinde.
Yaþamanýn, ciðerime doldurduðu havalarda, yokluðun
Senin terk etmenin, verdiði kaçýrýlmýþ düþlerim, tutsaðým.

Tutsaðým,
Tuzaðým
Uzaðým.

Ayrýldýn biliyorum, ten topraðýmdan
Açmayacak bir gül gibi düþtün ellerime
Son bir söz söylemeye gerek yok
Soðuk gecelerden, donmuþ bir serçe
Yüreðim.

Geceler asýr
Bu son satýr
Ben sana hala

Tutsaðým
Tuzaðým
Uzaðým.

Varmak mý düþlerine emelim
Bittim, senden sensizce yiterim.
Dünya gönlünce olmaz be güzelim.
Yokluðunla döndüðüm geceyim.
M.Ö./2008
kahramanmaraþ
Sosyal Medyada Paylaşın: