Kaldırımlar

Halimi sormaz benim bu kaldýrým taþlarý...
Karanlýðýn içinden el ayak çekiliyor,
Kaldýrýmýn üstüne dökülmüþ göz yaþlarý...
Ne çilesi bitiyor,ne geçeni bekliyor!

Akþamdan kalmýþtýr bu, kaldýrým çocuklarý,
Kimi düþmüþ yollara, kimisi patikaya...
Uyanmýþtýr sabahýn yarýn ki çocuklarý,
Kimi gider okulla, kimisi fabrikaya!

Kimi alýn teriyle ekmeðini getirir,
Kimi karanlýklarda borusunu öttürür...
Kimileri getirir, kimileri götürür,
Hep kaldýrým taþýný,birileri süpürür!

Gece karanlýðýn da, yalnýz yürüdüðümde,
Ayaklarýmýn sesi, bir kabus arattýrýr...
Yalnýzlýðý kendimde, içimde gördüðümde,
Kulaklarýmýn içi, çan sesini arttýrýr!

Her gün yeni bir isim bulmuþ,bu kaldýrýmlar...
Ne gelene merhaba,ne gidene elveda,
Her gün yeni bir dünya kurmuþ, bu kaldýrýmlar...
Ne konuþur insanla, ne ses çýkar ne seda!

Gün aþýrý bir acý,duymuþ soðuk taþlarý...
Kaldýrýmýn kenarý,kabristandý gördüðüm,
Her gidenin ardýndan dökülmüþ göz yaþlarý...
Ber tarafý bir düðüm, her tarafý kördüðüm,

Yaþar Kýlýç





Sosyal Medyada Paylaşın: