Boþ yere üzme kulu, telafisi gayet zor, Sesi çýkmasa bile mahzunca bakacaktýr. Kul hakký dediðinse elde taþýnan bir kor, Bu dünyada yakmazsa, ahrette yakacaktýr.
Hatadan âri deðil yaratýlan her kiþi, Garibana geçer de, güçlüye geçmez diþi, Bir anlýk öfke ile silme bütün geçmiþi, Dünyada yaptýklarýn karþýna çýkacaktýr.
Neyine güvenirsin? Sanma ki eden bulmaz, Yorgun düþer bedenin, kapýný çalan olmaz, Hayattayken deðer ver, gidenin yeri dolmaz, Piþmanlýk göz yaþlarýn topraða akacaktýr.
Belki bu gün güçlüsün, yarýn ne olacaksýn? Sevdiklerin göçecek, kimsesiz kalacaksýn, O yaþlý gözlerinle maziye dalacaksýn, Çaresiz kalan ruhun hayattan býkacaktýr.
Hakir görme kimseyi, kimde ne var bilinmez, Bir alaycý bakýþýn izi kolay silinmez, Bazý yollar vardýr ki; gidersin de gelinmez, Belki mezar topraðý seni de sýkacaktýr.
Kemale erdiðin gün hataný da görürsün, Ölüm denen gerçeðin arkasýndan yürürsün, Kibir ile gezdiðin o toprakta çürürsün. Ecelin geldiðinde þimþekler çakacaktýr.
Sabri Koca
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sabri Koca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.