BU SOKAK

Ben her zaman bu sokaðýn masumiyetine sevdalanýrým
Ufacýk bahçeli kahvelerinin önünden geçerken,sabahlarý
Sýrtýnýn küçük bir kýsmýný sandalyeye yaslamýþ, o ihtiyarlarýn
Tebessümlerine yakalanýrým hep...

Gölgelerini kovalayarak,
Çýðlýklarýný titreterek,
Nelere baðýrmak istediklerini yeni öðrenen çocuklar koþuþur önümden...

Biraz ilerde açýk kalmýþ perdenin aralýðýnda camlar da
Kundaða sarýlmýþ bebekleri sessizce uyurken
Yeni lohusa gencecik pembe yanaklý kadýnlar
Her gün süt yapmak için sabahtan akþama kadar
Anne olurlar...

Sonra yolun o köþe baþýnda
Zavallý bir kelebek gibi uçma yetisini kaybetmiþ
Kanadý kýrýk bir kuþun olanak eksikliði takýlýr gözlerime
Bir þansý olmayana kadar,orada öylece
Ahþap bir evin terasýnda çýrpýnýrken...


Hava biraz bulutlu diye burada
Hafýzalarý eskimiþ
Ellerinde þemsiye ,yaðmurluklu ihtiyar adamlar
Yollara dualanarak salýnýrlar sokakta
Sanki yaðmuru onlar yaðdýracaklar...

Ýþte burada her þey hatýra dolu
Burada bir göz kýrpýþýna ömrümün kalaný karýþýrdý
Yüzünde toplanmamýþ çiçeklerin güzelliði vardý
Her gülüþümü senin gülüþün için saklardým
Bizimkisi sanki yazýlmamýþ bir notanýn þarkýsý...

Bugün böylece bizi özledim bu sokakta
Kol kola beraber yürürken öylece
Kolumda parmaklarýnýn yanýcý sýcaklýðýný hissettim
Týrnaklarýnýn derime batan okþayýþýnda ki o temasýnýn
Mahreminde gizlice boðulan
Biriktirdiðimiz sevdamýzý özledim...

Þimdi yoksun biliyorum
Bu sokaðýn bir anlamý kalmadý
Ne çocuklar,ne kuþlar, ne ihtiyarlar
Hiçbiri görünmüyorlar
Arta kalan ne sensin, ne de ben
Beni kýracaksýn diye artýk üzülme, ben buluttayým
Yeniden doðmak için burada,bu sokakta
Her doðan yýldýz da gözlerin olurum senin...


Vedat DÜNDAR
Sosyal Medyada Paylaşın: