Ýyice oldu ayaklarýmýn altý simsiyah, Yollarýn ne suçu olabilirdi ki. Ýyice piþmediysem; Hamlýðýmýn maþallahý var! Benden sonrasý için inþa edilmiþ duvarlar, Benden öncesinde de zehirliydi, Bedbahtý, gölgeliydi bu civarlar, Zaten her þey yeterince garipti, Olmaya çalýþmýyordum bir þey, bir kimse, Kazanmak istemiyordu hiç bir yaným, bir nebze, Her þey yeterinden fazla muzdaripti, Aþýrýca, çoðunluk kayýp. Aynýyken suratýmýn asma bahçelerindeki hüzün emareleri, Her akþam, almaya geliyorken birileri; Neþe adýndaki emanetlerini... Susuyordum, susuyordum, Çünkü, kimsenin alýnmayacaðý cümleler bulamýyordum.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sefa Yıldırım Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.