þimdi bir parantezin içinde saklýyorum sesimi
köþelerimi kapat
adýný s’ayýklarken
öznesini gizleyen yüklemlerim vardý eskiden
adýmla adýnýn þiddetli geçimsizlik sebebiyle ayrýldýðý zamanlardý -hatýrla-
sen kedi oluyordun hep
ben,
uzattýðýn aþk ile kalp kapanýna yakalanan miki fareN
kötü adamlar siyah giyinirdi o zamanlar
gözlükler siyahtý
karanlýðý makasla keserdi kadýnlarýn elleri
ve ayný makasla yýldýz biçerdi
bahtýna düþen mor çatýlý kubbeye
gözlerin diyorum,
hani insan her þeyi unuturmuþ zamanla
ama gözleri direnirmiþ hep
zaman aþýmýna
þimdi bir parantezin içine sakladýðým zümrüt gibisin
köþelerini kapatýp seviyorum gizlice
kadife dediðin ellerimle
kaç zaman geçti saymadým
hani en çok iki yýl biçmiþtin hatýranýn ömrünü
küsüratý saymazsak eðer
sanýrým beþ kere yýl döndü
zaman diyorum sonra,
en çok özlem büyütüyor dallarýnda
dallar ki hep sonbahar
gövdesi taþýr mý bilmem
o kadar güz gülünü
dalgýnlýðýma denk geldi sanma sakýn
unutmadým, verdiðin sözü
þimdi bir þiir daha bitecek nihavetinde
olur da ölürsen benden evvel
köþeleri açýlacak sessizliðin
belki çýðlýðý kesilir o an
bu amansýz sensizliðin..