Ufacýk bedenlerin yükleri taþtan aðýr, Anne akla düþünce; ne döþ kalýr, ne baðýr, Duyan olmaz onlarý, bütün kulaklar saðýr, Yetimlerin gözleri ýrmak gibi çaðlýyor.
Koridordan odaya sarý bir ýþýk sýzar, Ana sevgisi yoksa geceler daha uzar, Sessiz geçen geceyi hýçkýrýk sesi bozar, Yetim kalan yavrular geceleri aðlýyor.
Bir hayal perdesinde mezarlýklar, yatýrlar, Sarýldýkça yorgana annesini hatýrlar, Hasreti anlatmaya yetmez ki bu satýrlar, O mahzun tavýrlarý yürekleri daðlýyor.
Ana, baba özlemi sararken yürekleri, Rüyada olsun görmek belki tek dilekleri, Boþluða uzanýyor incecik bilekleri, Bu çekilmez hayata hayalleri baðlýyor.
Sabri Koca
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sabri Koca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.