Herkes kendi yolunda, bir meçhule yürürken
Ben oturmuþ tenhada þiirler yazýyorum
Dost dediðin, dostunun defterini dürerken
Ben vefasýz birine, methiye düzüyorum.
Masmavi gökyüzünde, uçuþurken serçeler
Gönüllere deðerdi, o ahenkli besteler
Kimbilir o gizlerde, neler konuþur neler
Ben sýrrýn kuyusunu, iðneyle kazýyorum.
Nedir bu koþturmaca, neyin peþinde zaman
Huzuru kovalarken, hüzün vermiyor aman
Baþ’lar, puslu havada, ortalýk tozla duman
Aklýmý kýrka bölüp, imbikten süzüyorum.
Ömür su gibi aktý, bitti yolun yarýsý
Bahçelerde ki güller, beyaz, alý, sarýsý
Saðlýk ile mutluluk, tüm canlara darýsý
Bazen rüzgâra uyup, kar gibi tozuyorum.
Bakýyorum sokaklar, sözde aþýkla dolu
Nefsinin arkasýnda, çirkefe çýkar yolu
Daðlar delen aþýðý, özlüyor Anadolu
Sevda denen deryada, menzile yüzüyorum.
Ahmet MORAN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.