FİKRİMİZİN ÇİLESİ

Cüce kalan beyinde, düþünce yozlaþýyor,
Uyuþmuþ canlý tende, söz feveran etmiyor.
Tepindikçe neslimiz! Ýstikbal tozlaþýyor,
Damardan dolan kalem, üretse de yetmiyor.

Keskin dönemeçlerde, süratle kim giderse;
Kayýp düþer boþluða, söner gider havasý.
Dam üstünde kör ebe, koyunlarý güderse;
Akla ziyan her iþin, Kaf daðýnda devasý.

Kuru kalabalýklar, rehbersiz yol alýyor,
Karanlýða sövmeyip, bir mum yakmalý kiþi.
Dur yol kapalý diyen, tek baþýna kalýyor,
Kader deyip geçmeden, gayret olmalý iþi.

Manamýzýn cellâdý, baþköþe hanemizde,
Salarsýn çekip gitmez, vantuzuyla yapýþýr.
Bu acý yozlaþmanýn, acýsý sinemizde,
Sýrra kadem basmayýp þevkimizle kapýþýr.

Zavallý biçaredir! Akýbeti sezmeyen,
Yolda iz býrakmaya, kimler talip olacak?
Þu ömür tarlasýna, tohum saçýp gezmeyen,
Gelir hasat mevsimi ambar neyle dolacak.

Mehmet Demirel 01.01.2019
Sosyal Medyada Paylaşın: