BENİM ADAMLARIM
Adamlarý varmýþ bazý adamlarýn
Ankara’da, Ýstanbul’da
O yüksek katlý binalarda
Varsa halledilecek bir iþ
Önce, onlarý bulmak gerekirmiþ
Benim de var þehirde
Köyde kasabada, kýrda bayýrda
Trakya’yla Anadolu’da bazý adamlarým
Onlar benim hâlimden
Ben onlarýn hâlinden anlarým
Bazen akþam bazen sabah
Hemen her gün kapýlarýný çalar
Yanlarýna damlarým
Bana gel desinler yeter ki
O bileðinin hakkýyla geçinen
Kendi hâlinde doðal ve içten
"Allah’ýn bildiðini
Kuldan mý saklýyayým hocam" diyen
Sadece cuma günleri
Abdest alýp camiye giden
Net ve mert adamlarým
Madem adamý var herkesin
Sizinkiler sizin, benimkiler benim olsun
Bir yaz günü, akþamüzeri
O yýprak elli, buðday tenli
Yüreði ak, gönlü temiz adamlarýmdan biri
Koyu gölgeli bir çýnarýn altýndaki
Kasaba kahvesine otursun
Sonra da
Cilalarý dökülmüþ sarý bir masaya
Terli kasketini koysun… Ve sorsun:
"Nasýlsýn dostum, ne yapýyorsun?"
Derken
Derin bir sohbete tutuþsun
Benimle usul usul, uzun uzun
Hâsýlý benim adamlarýmýn
Koktuðu günlerde tuzun
Çoðaldýðý günlerde namussuzun
Hâli riyasýz, sözü yalansýz, cebi haramsýz olsun...
Ne bir þey umayým onlardan
Ne de onlar, bir þeyler umsunlar
Benim gibi garibandan...
Kýsacasý
Kirli birer perde gibi duran çýkarlarý
Çýkarýp atalým aradan
Hiç olmazsa bir gün
Daha pahalý deðerlerimiz olsun
Maldan, mülkten ve paradan
Mesut ÖZÜNLÜ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.