*** Bir topa dumanýn yeri əskik bizim daðlarda. Olsaydým buluda yer qalmazdý. Amma öylə qəlbi ki, həp qarýþdýrýram, duman mý,bulud mu? Bəlkə,bulud olsaydým... Dumana görə. Sonunda bizə də qar gəldi, qarýþ-qarýþ, qarýþqa-qarýþqa, eynən qarýþqalar kimi, evimizin sýrtýq misafirləri demiþdim. Ürəyim çəkilir qarý görüncə, bəyaz pambýða bənzərlər, bir qoxusu quzeyin qorxusu, əsdikcə yellərində bir xatirə oyanýr... Nənəmin çit tumaný vardý ya, çocuqkən altýnda gizlədərdi... Uçan dəmir quþlardan qoruyardý... bir yurdun qarýnaðrýsýydý kəsif qoxulu bəyazlar, arxasý quzeyə... Həəə, qarýmýz da yaðdý, həllə azacýq uzaqlardaykən acýlarýmda duydum... Mən duman,mən bulud olurkən o yaðdý... Hər kəsin inadýna... ***
Sosyal Medyada Paylaşın:
Vahid Sabah Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.