Çocuk Kaldı Bir Yanım

Bizim evde herkesin eli ekmek tutardý!
Pay ederdik tuttuðumuz ekmeði birbirimizle.
Nenemin aðzýnda altýn diþ,
Dedemin cebinde köstekli saat,
Yaþardýk hayatý biz bize.



Babamýn eskilerini giyerdik.
Yeni gibi dururdu üzerimizde.
O elbiselerle yürürdük.
Okuldan arda kalan günlerde,
Yine de mutluyduk.
Keyfimiz her daim yerinde.
Parasýz kalmýþlýðýmýz çok olurdu.
Yine de düþmezdi yüzümüz.
Ele güne karþý hep dimdik dururduk.
Yaþardýk hayatý biz bize.
Yýllar geçtikçe büyüsek bile.


Þimdi büyüyüp çýnar olduk.
Her birimizin bir evladý var.
Küçükken müstakildi evlerimiz.
Þimdi dört köþeli taþ duvar.
Nenem hakka yürüdü.
Dedem de dayanamadý.
Koþup gitti ardýndan.
Çok þükür ki,
Hala baþýmýzda annem ile babam.
Ve çocuk kaldý bir yaným.
Sosyal Medyada Paylaşın: