Yargı

Dönüþü olmayan bu yolun sonunda kuruluyor,
Ecel meclisinde divan.
Yargýdan hüküm giymiþ,kenetlenmiþ eller,
Ruhlar çoktan ölmüþ sað olan sadece bedenler...
O an sanki kara cüppeli bir cellat masum bir mahkumun sandalyesini çekiyor.
Sonra dünyadaki tüm Ýyiliklerin o masumun duasýna yanýt olduðunu fark ediyor,
Azat olamýyor cellat.
Kaybetmek mi zor bulamamak mý?
Kapat gözlerini ve dinle ömrünü,
Yadýnda mý o kekremsi yaþlar.
Maksat buluyor musun yaptýklarýna.
Baþa dönemem yitirdim herþeyimi diyorsun,
Yargýlar ömrüne denk düþüyor mu?
Ýki asýr geçti,
Çýrpýnýþlarýn acizliðe uðrar bu saatten sonra.
Herkes divanda yargýlanmýyor burada,
Feri gitmiþ gözlerde kuruluyor bazende dar aðacý.
Yaþlý bedenime hiç de adil davranmýyorlar.
Tek baþýmayým burada,ne bir aðlayaným var;
Ne de teselli için bir zat.
Bundan sonra burada her þey zayiat...
Sosyal Medyada Paylaşın: